OVER ONS

NO MERCY GYM

No Mercy Gym is opgericht door Philip. Philip was 17 jaar toen hij begon met kickboksen. Ondanks dat hij allerlei sporten heeft geprobeerd, merkte hij al snel dat zijn hart echt bij de vechtsport lag.

Binnen zes maanden nadat Philip met kickboksen begon, ging hij wedstrijden vechten. Philip merkte dat hij al zijn emoties kwijt kon in het kickboksen. Hij was continu bezig met trainen. Soms zelf twee keer per dag, met hardlopen er nog bij. Door omstandigheden moest Philip zijn droom om professioneel kickbokser te worden opgeven. Hij begon met lesgeven bij een sportschool, waar hij zich steeds verder ontwikkelde. Op een gegeven moment kwam hij erachter dat hij mensen beter kon maken. Toen de jongens die hij trainde kampioen werden, realiseerde hij dat hij een echte trainer was en dat hij voor zichzelf wilde beginnen. No Mercy Gym ontstond. Tegenwoordig is No Mercy Gym een begrip in Den Haag en omstreken.

Philip werkt veel met kinderen, zo ook met een van zijn stiefdochters. “Mijn stiefdochter is gelijk aan de rest van mijn leden. Ik zal haar nooit als meer of minder behandelen in mijn les. Zij is een kampioen, dus dan trainen we als een kampioen.” No Mercy Gym is absoluut geen clubhuis. Philip is streng voor zijn leden, maar vindt het ook belangrijk dat de kinderen in zijn les gewoon kind kunnen zijn.

Hij heeft ontzettend veel aandacht voor zijn leden en gaat zelfs elke maand in gesprek met de ouders, om te bespreken hoe het gaat met hun kinderen en hoe ze zich ontwikkelen. School staat te allen tijde op nummer 1, kickboksen op nummer 2. Als zijn leden niet hun best doen op school, mogen ze niet trainen bij Philip. Zo probeert hij zijn leden te motiveren, wat goed werkt. Ook geeft hij ze de mogelijkheid om wedstrijden te vechten. In zijn tijd als trainer heeft Philip al een hoop kampioenen gemaakt.

Ondanks de tegenslagen die Philip heeft gehad, is hij ontzettend blij met wat hij heeft. In kleine stapjes is hij steeds dichter bij zijn eigen gym gekomen. Zo lang Philip dit mag blijven doen, is hij gelukkig. Hij blijft de sportman die hij is en dat zal nooit veranderen. Wat hij nog wil bereiken? “Ik hoop dat ik ooit met mijn vechters op de K-1 sta. En dat gaat zeker gebeuren, daar heb ik alle vertrouwen in.”